سلام

بعد از مدت زیادی ننوشتن ، احساس می کردم حتما باید  اینجا یک پست غیر آب دوغ خیاری سرو بشه. راستش رو بخواین دست و دل به نوشتن نمی ره یا شاید من در حال گذر کردن از مرحله وبلاگ نویسی هستم چرا که اصلا حس به روز کردن نیست. چیزی هم که میلش نیست  خوب نیست دیگه. نمی دونم شاید احساس  میکنم باید حتمابعد از این سفر دور و درازی که دچار فرودگاه زدگی مفرط شدم و 16 بار در فرودگاههای مختلف بار پهن و جمع کردم، نظرات زیادی داشته باشم . در حالیکه نظر خاصی ندارم. دوستی می گفت اروپا چطور بود ؟ خنده ام گرفته بود. گفتم دوست عزیز من فقط پاریس و استکهلم رفتم . از این دو شهر هم فقط مرکز شهر و مراکز توریستی مهمش را دیدم. چه نظری بدم که خوشتان بیاید. دیده های من همه موردی و تجربه شخصی است.

دیدن خانواده و دوستان بهترین قسمت سفر بود. وقتی پدر و مادر رو می بینی و هر روز صدای حرفاشون کنار سفره صبحونه اولین چیزیه که  می شنوی تازه می فهمی  این سالها چقدر دلت برای محبت بی قید و شرطشون تنگ شده بود و  الان  دوری از اونها  تبدیل به سخت ترین قسمت بعد سفر شده .

نوشتم که وبلاگ از حالت تعلیق مسافرتی در بیاد و به تعلیق بی میلی دچار بشه. نمی دونم این بی میلی به وبلاگ نویسی موقتی است یا همیشه.